In Memoriam
In mijn In Memoriam wil ik mijn vader eren en de impact die hij op mijn leven heeft gehad. Hij was trots op zijn prestatie om ons op de wereld te zetten en op mijn rol als leraar, waar ik met humor en verhalen de jeugd weet te boeien. Onze momenten samen, vooral de zondagochtenden in bed met zijn fantastische verhalen, blijven me bij. Hij deelde zijn verleden, van zijn jeugd in de metaalfabriek tot zijn ervaringen met een psychiater, wat zijn kijk op het leven vormde.
De ironie van onze fietstochten, waarbij hij luidkeels in een zelfverzonnen taal zong, raakt me nu des te meer. Het doet me denken aan de momenten met mijn eigen dochter, waarin ik dezelfde gekkigheid deel. Ik ben dankbaar voor de tijd die we samen hebben doorgebracht, ook al waren we het vaak niet eens.
De laatste jaren waren moeilijk, vooral na zijn hartoperatie, maar hij bleef zijn leven opknappen en met humor omgaan met de realiteit. Het spijt me dat ik zijn laatste woorden niet serieuzer heb genomen, want ik had hem willen vertellen hoe trots ik op hem ben. Zijn werklust, trouw aan vrienden en familie, en zijn vermogen om met iedereen te praten, zijn eigenschappen die ik enorm waardeer en zal missen. Nu kan ik alleen nog maar zeggen: ‘dag lieve papa, we houden van je!’
Mijn moeder, bijna 92 jaar oud, heeft het momenteel moeilijk. Ze kan niet autorijden en wil het huis behouden voor haar dochters, waarvan er twee in het buitenland wonen. Het onderhoud van het huis en de financiën waren taken die haar man voor haar deed, maar nu kosten deze haar veel moeite. Ook het fietsen en lopen gaat niet meer zo gemakkelijk. We doen ons best om er voor haar te zijn en haar leven zo mooi mogelijk te maken.